Het is zaterdag en dan

ga ik boodschappen doen. Met mijn mand en waterdichtte wandelklompen aan trek ik de buurt in. Dit weekend maak ik bruine bonensoep. Mijn lijstje (op een geeltje geschreven) plak ik op het stuur van mijn trolly. Ik wil naar de worst maar, voor mij een oma en een man die ik in dit verhaal verder maar 'Slenterman' zal noemen. Ik kon er niet langs. Oma was slecht ter been, had een rollator nodig. Slenterman begreep ik niet. Hij leek er schik in te hebben bij het passeren van ieder product, nog een pasje trager te gaan dan hij al ging. Ik vatte daarom een plan.

Zodra ik langs kon (dat duurde nog best lang) heb ik mijn trolly in de verre hoek van de supermarkt gezet. Een uitvalsbasis. Ik zal nu op mijn lijstje kijken en steeds drie dingen gaan halen, terug brengen en de volgende drie gaan halen en terug brengen. Zo blijf ik mobiel. "Bruine bonen (pak), tomatenpuree en rookworst". Ik ga op pad. Worst, check! Bruine bonen (pak), check! Nu nog de tomatenpuree. Bij het schap staat een vulploeg te werken. Dat staat een beetje in weg maar, dat maakt niet uit. De schappen moeten gevuld. Tomatenpuree staat altijd onhandig in het onderste schap. Voor dat schap staat nog onhandiger Slenterman. "Pardon...", Zeg ik. Slenterman kijkt héél traag op en zegt: "Eén moment". Terwijl hij het zei had ik al zeker drie momenten geteld. Uiteindelijk toch mijn puree te pakken ga ik terug naar de trolly. De rest van mijn lijstje staat in schappen dicht bij. Ik heb mijn trolly tactisch gepositioneerd. Naar de kassa.

Onderweg natuurlijk nog even de twee impulsaankopen meegenomen en dan in de rij. Die was niet zo lang, wat niet vaak voorkomt op zaterdag. Maar dan zie ik wie er voor mij staat. Slenterman. In zijn trolly heeft hij een blik soep en een pakje kauwgom. Godver... Slenterman is aan de beurt om af te rekenen. Hij begint een praatje over het weer. Hij zegt dat hij wil pinnen, maar z'n pas zit niet in zijn portemonee. "Het mag ook contant", zegt het meisje achter de kassa. Ik schat dat hij één euro en dertig cent kwijt is. "Nee, ik zoek wel even naar mijn pas"

Met wat ik ongeloof noem, kijk ik naar de situatie die zich voor mij ontsluit. Iedere zak wordt (héél langzaam) gecontroleerd.Het duurt zo lang dat de surinaamse vrouw achter mij, haar irritatie ventileerd door een snelvuur van tjoeries af te geven. Ik draai mij om en schrik. Zij ziet er pislink uit. Slenterman is zover. "Ik kan mijn pas niet vinden. Mag het ook contant?" Met wat ik mijn stomme verbasing noem, kijk ik naar  Slenterman, terwijl kleingeld uit telt voor het kassameisje. Blijkbaar heeft hij super vertragingskrachten. Ik zat er naast. 94 Cent. Dat is het geld wat tijd is. Met een glimlach draait Slenterman zich om, zegt: "Sorry hoor..." en zet in slow motion zijn slenter voort. Ik probeer geweld te mijden maar, deze kon ik wel slaan Bijna was ik verleid tot zonde. Zo subtiel...

De duivel bestaat. Slenterman werkt voor hem...

Vandaag, de eerste dag ...

van mijn voorjaarsvakantie. Vorige week was hectisch. Ik heb niet alles af wat ik af wilde hebben. Daarom zit ik vandaag gewoon op kantoor, aan het werk. Nog best wat te doen. Rond vijf uur kom ik thuis. Ik speel lekker met Tom. De telefoon gaat. M'n moeder. Meteen zegt ze: "Jordy, ik geef je even je vader".

"Heb je naar De Giro gekeken vandaag?" Oh ja, De Giro. Nog helemaal niet aan gedacht. Druk. "Nee", zeg ik en op dat moment bekruipt mij al iets. "Wouter Weylandt is gevallen ..." Ik weet het dan al. "Ze hebben het nog geprobeerd, maar hij is overleden.", zegt mijn vader. "Godverdomme...", zeg ik. We praten nog wat maar, dan kap ik af en zeg dat ik even verder moet met het eten en nog terug bel.

"Kut".

Na het eten kijk ik samen met Nynke naar Holland Sport. Kai Reus zegt af en toe iets maar, kijkt vooral naar zijn ineengevouwen handen. Stephen de Jong benoemd wat al die tijd al door mijn hoofd spookt. De familie van Wouter, of in ieder geval zijn vader, die zaten natuurlijk te kijken vandaag.  Kai zegt dat hij vandaag toevallig een keer niet keek. Rob Harmeling waarschuwt de liefhebber. In de afdaling valt niets te winnen. Doe voorzichtig, rijd veilig naar huis.

Nynke kent mij. Ze zegt: "Kom maar even hier." Zij weet hoe erg ik het vind. Samen kijken wij het programma uit. De vaste nummers, "Petje op, Petje af" en aan het eind natuurlijk de drie rondjes op de rollerbank.

Vandaag staat één fiets leeg. Er zit niemand op.

Gisteren begon de giro

met een ploegentijdrit in Turijn. HTC vlamde naar de overwnning. Vandaag etappe 2. Een vlakke voorspelbare rit. Een lange vlucht, het peloton draait warm, staat op en pakt de vluchters. Cavendish wint. Vandaag ook de eerste van twee partijtjes Twente tegen Ajax. Tom heeft een Ajax bal. Tom speelt met zijn bal in de woonkamer. Het is een klein maatje, rood met wit en op ieder wit vlakje staat het (commercieële) logo van Ajax geprint. Die bal heeft hij van Piet gekregen. De Vlaming die het buurtlokaal draait en een goeie vent. Ik leg de laatste hand aan het ontbijt op bed, roep Tom en samen gaan wij naar de slaapkamer. Ik draag het dienblad, Tom z'n bal. Ik lig op bed, Tom en z'n moeder eten het ontbijt. Ik bestudeer de bal. Op één van de vlakjes staat: "Official Ajax Product". In dik gedrukte letters: "No Child labour involved". Ik kijk naar Tom. Hij dompt zijn croissant met kaas in de rozebotteljam en krijgt een kusje op z'n bol van zijn moeder. Ik kijk weer naar de bal. In kleine letters staat er: "Made in Pakistan". De dik gedrukte letters lopen leeg.

De wereld is verdeeld in in jongentjes die ballen maken en jongentjes die met ballen spelen. Wesley Sneijder speelt met de bal. Hij klaagt in interviews. Hij voelt zich dan ondergewaardeerd. Ik zie dan een klein ventje dat de hele dag loopt te ballen, in z'n Hummer stapt en de rest van de dag en nacht op Yolanthe gaat liggen. Wesley is een verwend kreng. De uitersten van de bal. De misère van het pakistaanse jongentje, de Hummer van Wesley. Je kan er maar het beste ergens in het midden zitten. Ik kijk naar Tom. Hij speelt met z'n eten. Hij heeft geluk.

De directeur vroeg mij met een schouderklop

“Hoe gaat het met Jordy?”. “Goed!” Antwoordde ik. En om maar te laten zien dat er meer in mijn leven gebeurde dan werk en dat leven best spannend was, liet ik hem weten dat mijn vriendin zwanger was. “Wanneer is zij uitgerekend?” Vroeg hij. Ik antwoordde, en terwijl hij naar het plafond keek, rekende blijkbaar uit wanneer mijn vriendin voor de laatste keer ongesteld was uit. “Ah, verwerkt in december!” Verklaarde hij. Verbaast dat ik niet door deze reactie verbaast was geraakt, antwoordde ik: “Het was koud…”. De directeur knikte en draaide zich naar de anderen die in de pantry stonden en groette hen hartelijk. Terwijl hij luisterde naar het gesprek tussen de twee, moest hij plots gniffelen. “Het was koud…” Herhaalde hij binnensmonds.

Q-Day 2011

Het houdt velen bezig. Het engelse sprookjeshuwlijk. Foto's in nederlandse kranten van Irisch Guardsmen die worden opgemeten. Ik heb het opgemerkt en het ging aan mij voorbij. Tot vanavond, ik in het buurtlokaal een glas bier dronk en een engelsman  aan de telefoon iemand verzekerde dat die kip inderdaad voorgekookt hoorde te zijn. Even stond ik stil. De mensen om mij heen ook. Hadden wij het goed gehoord? Het zou kunnen. Het is per slot van rekening een Engelsman die het over eten heeft. "It is called Coronation chicken", zij hij. Wij keken elkaar aan. Wat is een coronation chicken? "It is chicken prepared following the recipe used when it was first served at the coronation of Queeen Elizebeth II". Stilte. Onwillekeurig moest ik denken aan gerechten als Beatrix' Gefrustreerd konijn en Maxima's Gehakt van Argentijnen. Ik bestelde nog een glas bier. Ik moest gaan, maar het bleef mij bij...

Thuis gekomen ging ik net als velen anderen googlen naar de aanstaande bruiloft. "menu William wedding", search!... ... De eerste link:

“Whilst no-one knows for sure yet what they’ll be eating, what’s certain is that they’ll draw almost exclusively from British ingredients that are in-season, meaning every mouthful will be delicious, as well as being home-grown. Charles is known for being really into the provenance of food and drink and Will really looks up to his dad, so expect plenty of organic produce. It’s likely that there’ll also be a nod to Scotland, given that’s where Kate and Will met.”

Wedding Haggis? Als ik aan Charles denk, denk aan een kilt en een sporran (Da bach da hangs in frant af yar Willey). William trouwt dus in een kilt. Maar wat gaan ze eten? "Wat eten William en Kate" (ik moest haar naam opzoeken). Zoek! Ah! Een stuk van Elle:

"Wat de honderden gasten van Kate en William op hun grote dag zullen eten zal de dag na het huwelijk ongetwijfeld uitvoerig in de kranten beschreven worden. Maar wie met de Eurostar naar Londen reist, krijgt ook een aangepaste maaltijd voorgeschoteld."

Eurostar kip met aardappelmoes? In maaltijden op de eurostar en het vliegtuig zit een stofje wat zorgt dat je niet kan schijten. Wat sadistisch is want, die hap ligt als een baal in je kanaal, je reis te verzieken. Je wilt eigenlijk niets liever dan schijten. Maar ja, ... kan niet. "Royal wedding food", search! Een link:

"Queensland's prickley royal wedding gift" ... Muh? Toen viel mijn oog op een andere link. Vlak daaronder:

"Royal wedding date set for 29 april 2011"

Queensday? Toen was het mij duidelijk. In een flitst zag ik de royals en hun gasten zich laven aan ranizge stokjes (halfgare) kipsate die zij wegspoelen met bier en/of Wodka redbull uit een tube. William stopt op weg naar huis de Rolls, gooit de deur open en  kost op de schoenen van Irisch guardsmen die langs de route staan. Jammerlijk laat hij die vieze bierscheet pas wanneer hij de deur alweer dicht heeft getrokken.

Ik ga de 29ste gewoon naar het Westerpark. Leuk koninginnendag vieren met het gezin en de kater van de voorafgaande nacht.

De TV gaat in dit huis die dag niet aan...