ga ik boodschappen doen. Met mijn mand en waterdichtte wandelklompen aan trek ik de buurt in. Dit weekend maak ik bruine bonensoep. Mijn lijstje (op een geeltje geschreven) plak ik op het stuur van mijn trolly. Ik wil naar de worst maar, voor mij een oma en een man die ik in dit verhaal verder maar 'Slenterman' zal noemen. Ik kon er niet langs. Oma was slecht ter been, had een rollator nodig. Slenterman begreep ik niet. Hij leek er schik in te hebben bij het passeren van ieder product, nog een pasje trager te gaan dan hij al ging. Ik vatte daarom een plan.
Zodra ik langs kon (dat duurde nog best lang) heb ik mijn trolly in de verre hoek van de supermarkt gezet. Een uitvalsbasis. Ik zal nu op mijn lijstje kijken en steeds drie dingen gaan halen, terug brengen en de volgende drie gaan halen en terug brengen. Zo blijf ik mobiel. "Bruine bonen (pak), tomatenpuree en rookworst". Ik ga op pad. Worst, check! Bruine bonen (pak), check! Nu nog de tomatenpuree. Bij het schap staat een vulploeg te werken. Dat staat een beetje in weg maar, dat maakt niet uit. De schappen moeten gevuld. Tomatenpuree staat altijd onhandig in het onderste schap. Voor dat schap staat nog onhandiger Slenterman. "Pardon...", Zeg ik. Slenterman kijkt héél traag op en zegt: "Eén moment". Terwijl hij het zei had ik al zeker drie momenten geteld. Uiteindelijk toch mijn puree te pakken ga ik terug naar de trolly. De rest van mijn lijstje staat in schappen dicht bij. Ik heb mijn trolly tactisch gepositioneerd. Naar de kassa.
Onderweg natuurlijk nog even de twee impulsaankopen meegenomen en dan in de rij. Die was niet zo lang, wat niet vaak voorkomt op zaterdag. Maar dan zie ik wie er voor mij staat. Slenterman. In zijn trolly heeft hij een blik soep en een pakje kauwgom. Godver... Slenterman is aan de beurt om af te rekenen. Hij begint een praatje over het weer. Hij zegt dat hij wil pinnen, maar z'n pas zit niet in zijn portemonee. "Het mag ook contant", zegt het meisje achter de kassa. Ik schat dat hij één euro en dertig cent kwijt is. "Nee, ik zoek wel even naar mijn pas"
Met wat ik ongeloof noem, kijk ik naar de situatie die zich voor mij ontsluit. Iedere zak wordt (héél langzaam) gecontroleerd.Het duurt zo lang dat de surinaamse vrouw achter mij, haar irritatie ventileerd door een snelvuur van tjoeries af te geven. Ik draai mij om en schrik. Zij ziet er pislink uit. Slenterman is zover. "Ik kan mijn pas niet vinden. Mag het ook contant?" Met wat ik mijn stomme verbasing noem, kijk ik naar Slenterman, terwijl kleingeld uit telt voor het kassameisje. Blijkbaar heeft hij super vertragingskrachten. Ik zat er naast. 94 Cent. Dat is het geld wat tijd is. Met een glimlach draait Slenterman zich om, zegt: "Sorry hoor..." en zet in slow motion zijn slenter voort. Ik probeer geweld te mijden maar, deze kon ik wel slaan Bijna was ik verleid tot zonde. Zo subtiel...
De duivel bestaat. Slenterman werkt voor hem...
